جعفرجن

از قدیم الایام، مردم جعفرجن به مانند سایر هم وطنان، ماه صفر را ماه حزن و اندوه و در زبان عامیانه ماهی سنگین می دونستن. نحوست ماه صفر بر هیچ کس پوشیده نبود. اعتقاد عوام بر این بود که شروع و انجام کارهایی مثل، عقد و عروسی، مسافرت، ساختن خونه و ... خوش یمن نیست و به قولی شگون و بد شانسی به همراه دارد. آنها که معتقدتر و سنتی تر بودن اگر صاحب فرزندی پسر می شدن به احترام این ماه و هم چنین برای در امان ماندن از بلا و مریضی، اسمشو صفر می ذاشتن. برای رفع قضا و بلا صدقه میدادن و خونریزی می کردن. تو هر ولاتی هم تقریبا ملایی بود که حساب و کتاب روز و ماه و سال دستش بود. با فرارسیدن غروب آخرین روز ماه صفر و هم زمان با نمایان شدن ماه    ربیع الاول،  طبق یک سنت و رسم دیرینه قدیمی ها، بساط علَم و سیاه پوشی رو جمع می کردن، چاله رو پر تَش می کردن، پیش و چوبی آتیش می زدن و دور کپر و کومه و پاشلی و خونه هاشون  می چرخوندن و بعد هم اونو جلو در حیاط میذاشتن و هم زمان هم این جمله رو چند بار تکرار می کردن: صفرک در، قضا وَ در، بلا وَ در، عزا وَ در، خَشی بیا بلا بره، سوزی بیا سیاه بره. یا   تخم مرغی رو دور حیاط خونه می چرخوندن و جلو درب حیاط می شکوندن، اونا که خیلی قدیمی تر و سنتی تر بودن، کوزه قلیون خود رو میشکوندن و زاغ و اسفندی هم دود می کردن، به این نیت که تا سال دیگه غم و اندوه طرف اونا نیاد. همه این سنت ها و اعتقادات به تمدن غنی و تاریخ کهن و با صلابت ایران باستان برمی گردد که خواسته یا ناخواسته با فرهنگ و تمدن اسلامی درآمیخته است. آتش از عهد باستان نزد ایرانیان، بسیار مقدس و مورد ستایش بوده، بزرگداشت و نیایش آتش، میان آریایی ها وجود داشته‌، در باور زرتشتیان، آتش نماد, ...ادامه مطلب