شادی حلقه گم شده جامعه

شادی و شادکامی و امید به زندگی پدیده ای است که در زندگی مردم سراسر دنیا دیده می شود، امّا تمام مردم دنیا، به یک اندازه شاد نیستند؛ بدین ترتیب که در بعضی از کشورها، میزان شادکامی مردم نسبت به کشورهای دیگر بیشتر است. بدون شک، مهم ترین عامل در میزان شادکامی یک ملّت را می توان در فرهنگ آن ملّت جستجو کرد.

فرهنگ در زبان فارسی تعاریف مختلفی داردکه شاید جامع ترین و مهم ترین  آن ((مجموعه باورها، بینش ها، ارزش ها، آداب، سنن، اخلاق، علوم، معارف و هنرهای یک جامعه است)).

اساساً خلقتِ هستی و انسان به گونه ای است که خود به خود، شادی هایی برای آدمی فراهم می آورد: بهار طرب انگیز، طلوع خورشید، صبح پرلطافت، نیکی و خوش اخلاقی،بارش باران،تولد فرزند، گلهای رنگارنگ، ازدواج و پیوندِ دو انسان و بسیاری دیگر از پدیده های جهان، برای انسان، شادی آور و مسرّت بخشمی باشند.

درک شادی در فرهنگ ایرانی، مستلزم رویکردی تاریخی و به ویژه از منظر تاریخ فرهنگ اصیل ایرانی  به آن می باشد.تا جایی که مطالعه نموده وشناخت دارم در مسیر چندهزار ساله تاریخ با شکوه پارس و در دوره‌های مختلف از نظر شادی نسبت به وضعیت کنونی جامعه ‌جایگاه و منزلت بهتری داشته ایم. شادی، نشاط ، جشن ، خرّمی و پایکوبی، جزء لاینفک زندگی  پارسیان باستان بود و اندوه، حسرت، گریستن، پریشانی و پشیمانی، دروغ، خیانت نزد ایشان ناپسند، زشت و نابهنجار شمرده می‌شد.گویند نخستین معجزه زرتشت به هنگام تولد خندیدن او بوده و در کتیبه های به جای مانده از خشایار شاه، پس از ذکر آفریدن زمین، آسمان و انسان توسط خدای بزرگ، از شادی برای انسان نام می برد و بدین گونه پارسیان شادی را آفریده خدا و غم و اندوه را آفریده اهریمن می دانستند.

 در ایران باستان، هر روز جشن خاصی برگزار می‌شد که هم جنبه عبادی و هم جنبه شادی، نشاط و غرور داشت. جشن، شادی و امید، الگوی فرهنگی غالب جامعه بود.جشن های مهرگان، بهمنگان،  سده، آبانگان، چهارشنبه سوری، سیزده بدرو  یلدا از مهم ترین جشن های باستانی پارس بوده است.در واقع چهارشنبه‌سوری، جشن نوروز،شب یلدا و سیزده به دربقایای جشن‌های باشکوه دوران باستان است.

امروزه با گسترش معضلات اجتماعی مانند اعتیاد، بیکاری، افسردگی جمعی، خودکشی، از هم گسیختگی خانواده، ناامیدی و ... شادی نیز به مسئله ای اجتماعی و نیاز مبرم و اساسی جامعه جوان ایران تبدیل شده است.لازم به یادآوری است شاد بودن و شاد زیستن در گرو  رعایت انسانیت و شادی بخشیدن به هم نوعان می باشد.

شادی تنها نوعی سرگرمی و امری گذرا و موقت در زندگی انسان نیست بلکه نیاز حیاتی انسان است که ریشه در تمام ابعاد خودآگاه و ناخودآگاه ما دارد.جامعه کنونی ما   نیاز به فضای پر نشاط و شاداب دارد و باید به سمت فرهنگ های  شادی بخش، شادی آفرین و نشاط آور روی آوریم. مشارکت و همدلی مردم می تواند شاخص ترین معیارنشر و  تداوم فرهنگ  شادی در جامعه باشد.

مهمترین چالش در حوزه شادی در جامعهامروزی ما این است که تعریف دقیق، مشخص و روشنی  از شادی و نشاط بین مسئولان وجود ندارد و هنوز در خصوص تعیین شاخص های شادی به وحدت نظر نرسیده اند بلکه به سلیقه  وسیاست کاری مدیران در سطح کلان و خرد  بستگی دارد .

ورزش، خونسردی، فداکاری، مهربانی، خوشبینی، احترام متقابل، توجه به توانمندی ها و موفقیت ها ی فردی و اجتماعی زنان، پرورش مهارت های ذاتی، اهمیت به روحیات و خواسته های دیگران، از بین بردن بی عدالتی ها و تبعیض های اجتماعی ، اولویت قرار دادن تفریح در برنامه های زندگی، مسافرت،  راستگویی و وفاداری از مهم ترین رفتارهایی هستند که مردم  می توانند با عمل کردن به آن در شادکردن جامعه  و خانواده موثر باشند.

دولت محترم نیز باید از را ه های ذیل زمینه های شادی و نشاط را برای مردم  و جامعه فراهم کند:

1-    برگزاری مراسمات،‌آیین ها،جشن ها و اعیاد باستانی،ملی ومذهبی با رعایت قوانین و موازین اسلامی2- پر رنگ و برجسته کردن مناسبت ها و محافل شادی بخش3- ترویج آثار سینمایی، برنامه های طنز،هنری و عکاسی شاد4- ارائه مطلوب و مستمر خدمات روان شناسی5- گسترش اماکن ورزشی و تفریحی6-  نصب دستگاه های ورزشی در بوستان ها7-  جدایی شادی از سیاست8- رعایت اصل احترام به حقوق شهروندی هم میهنان9-  مرمت و بازسازی مجموعه های تاریخی و فرهنگی10 - و ...

شادی و نشاط خمیرمایه اصلی توسعه، تحول، پیشرفت و همبستگی در جامعه محسوب می گردد. شاد بودن باعث تقویت روحیه امید، انگیزه و خودباوری می شود و به انسجام اجتماعی کمک می کند.جامعه شاد جامعه ای قدرتمندخواهد بود که می تواند با تکیه بر نیرو و انرژی مضاعف مردم گام های بزرگی به سوی پله های ترقی بردارد. بیایید به شعور،فهم و خواسته های قانونی و به حق مردم احترام بگذاریم و با رعایت فرهنگ، اخلاق و آداب و رسومات اصیل پارسی،  شادی، طراوت و نشاط را به هم نوعان و هم میهنان خود هدیه دهیم.